En tehlikeli şey, ne emeğinin çalınması, ne polisin kırbacıdır.
Ne ihanet ne de hırsın peşinde yitip gitmektir.
Bilsen, suçsuz zincire vurulmak, korkunun sessizliğine gömülmek korkunçtur
Ama en tehlikeli şey değildir.
Yolsuzluğun karşısında susmak, ateş böceklerinin ışığında okumak,
Yumruklarını sıkıp zamanın akışını beklemek yeterince ağırdır,
Ama en tehlikeli şey değildir.
En tehlikeli şey, bir ceset gibi duyarsızlaşmak,
Her şeyi kabullenip acıyı unutmaktır.
En tehlikeli şey, evden işe, işten eve bir gölge gibi dönmektir.
En tehlikeli şey, hayallerin sessizce ölmesidir.
En tehlikeli şey, gözlerin zamanın akışına kör kalmasıdır.
En tehlikeli şey, bakışların günün tuzaklarına yenilmesi,
Dünyaya sevgiyle bakmayı unutmasıdır.
En tehlikeli şarkı, korkudan titreyen kapılarda,
Zorbalığın gölgesinde bir ağıt gibi yükselir.
En tehlikeli ay ışığı, cinayetlerin ardında,
Issız avluları aydınlatır, biber gibi yakmaz gözleri.
En tehlikeli gece, gökyüzünün altında,
Baykuşların ötüşü, kurtların ulumasıyla dolar,
Ruhun kapılarını sonsuz bir karanlığa kapatır.
THE MOST MENACING
What is most menacing, is not exploitation
What is most threatening is not police torture
What is most harrowing is not graft for treason
To be captured unawares is-deplorable though,
To be buried in awful silence is-disgusting though,
Not most dreadful
Amid the din of trickery
Even though just, to be mum is, though
questionable
To venture on reading in the light of a glow-worm is, though wrong
To while away time, stomaching all is-precarious though, still
Isn’t perilous the most
The most threatening is to be full of dead silence
The lack of mutiny and to wink at all.
Deserting houses for work,
And to houses from work,
The most perilous is the death of any aspirations,
The most menacing is the watch that you bear on
thy wrist
Which-even though ticking-is static for thy eye
The most menacing is the man
Whose eye has forgotten to kiss the world with
esteem,
Who falls in love with the blinding mist around
things,
Who, neglecting the meaning obvious in form,
Gets confused in the rigmarole of an aimless rerun.
The most mean is the moon
That shows up in the dumb-founded yard.
But she gives no tingle to your eyes-like a capsicum
does.
The vilest is the song, that to reach the ears,
overpowers a wail,
That coughs like a knave
At the doors of the horrified folk.
The most dangerous is the track
Where the lamp of the spirit goes out,
And a splinter of her frigid light
Pricks the East of thy being.
* Pash takma adıyla yazan Avtar Singh Sandhu, 1970’lerin Pencap’ındaki en önemli şairlerinden biri olan Hintli bir şairdi. 23 Mart 1988’de Sih aşırılıkçılar tarafından öldürüldü. Güçlü sol görüşleri şiirlerine yansıdı. Pash’ın bu şiiri Damra Evin ve Meiyte Colemerg tarafından ilk kez Türkçe’ye çevrilmiş olup ilk kez sitemizde kendine yer bulmuştur.
