Zaman miğferimi yosunla kapladı
Adımı unuttu rüzgâr
Yine de gözlerim
Ufkun en solgun çizgisine takılı
Göçmen bir kuşun
Yarı hatırladığı yollara benziyor kalbim
Ne yitirdiğimi bilmeden
Bir şey arıyorum hâlâ
Sesim, dibi görünmeyen bir kuyunun
Nemli duvarlarında sürünen bir gölge
Ne zaman ona kulak versem
İçimde uzun bir gece başlıyor
Belki de insan
Kendi yankısının peşine düşmüş bir yolcudur
Durdum—dinledim—suskunluğumun içinden
Taze bir kıvılcım yükseldi
Ve anladım:
Adımı unutsun rüzgâr
Zaman yosunlansın
Ben yine o solgun çizgide
Kendime varacağım.
